با لحنی شگفت‏‌آلود به من گفت: اداره ‌ی نماز؟ مگر نماز هم دفتر و اداره‏‌ای دارد؟ گفتم: وقتی که انسان‌ها علم اداره‏‌ی امور دنیا را می‏‌آموزند تا از آن به بهترین شکل بهره‏‌برداری کرده و از منافع آن سود سرشار ببرند- در حالی که چنین منافعی از بین رفتنی است- پس چرا کارهای آخرت نیز، اداره‏‌ی مخصوص به خود را نداشته باشد؟ و چرا ما نباید بر آن باشیم تا از آخرت خویش به نیکوترین روش ممکن آن بهره‌برداری نموده و بزرگترین منافع را از آن ببریم در حالی‏ که سود آخرت از بین‌رفتنی نیست؛ زیرا سودی است جاودانه و جایزه‌ای است که هرگز نقص و کاستی را بدان راهی نمی‌باشد؟

هر بخشی از زندگی روزمره و علوم روزمره با برنامه و پروژه‌ی خاصی برنامه‌ریزی می‌شوند و به پیش می‏‌روند. اگر نظم و مدیریت آن‏‌ها را رها کنیم و امور از کنترل خارج شوند، قطعاً هیچ کاری سرانجام نخواهد داشت و به هیچ موفقیتی نخواهیم رسید. عامل و پروژه‌ای که می‏‌تواند همه چیز را برای ما عوض کند و بر بهره‏‌ها و منافع این جهانی و اخروی‏مان بسیار بیافزاید، بدون شک مدیریت عبادات و بازشناخت آن‏‌ها و تأثیرشان در مدیریت ذهن و روان شخص است. عبادات نیز رده‌بندی دارند و در رأس تمام آن‏‌ها «نماز» است. نماز میعادگاه خدا و بنده‏‌اش است که بر قله‏‌ی همه عبادات و بهره‏‌ها و منافع دنیوی- اخروی ما می‌درخشد. نماز سرشار از خشوع و آرامش و برخوردار از تأمل در قرائت و حرکت، یک مدرسه‏‌ی روحی تمام‌عیار برای تمرین صبر، رسیدن به تمرکز ذهنی و اوج یافتن بر قله‌ی ارزش‏‌های برین است. ارزش‌هایی مانند آرامش اعصاب، تأمل و بردباری، اعتدال و میانه‌روی و... در سایه‏‌ی مدیریت نماز حاصل می‏‌شود.

کتاب «مدیریت نماز» تألیف احمد بسام ساعی و ترجمه‌ی عبدالرؤوف مخلص هروی است که نشر احسان آن را در سال 1397 و در قطع رقعی به زیور طبع آراسته است.