از آن‏جا كه خط در تأمين و حفظ پيوستگى فرهنگى نقش اساسى دارد، نبايد شيوه‌اى برگزيد كه چهره خط فارسى به صورتى تغيير كند كه مشابهت خود را با آنچه در ذخاير فرهنگى زبان فارسى به جا مانده است، به كلّى از دست بدهد و متون كهن زبان فارسى براى نسل كنونى نامأنوس گردد و حتى نسل‌هاى بعدى براى مطالعه متون كهن دچار مشكل گردند و نيازمند آموزش جداگانه باشد.
بر اين اساس رسم‌الخطى كه به عنوان رسم‌الخط اصلى و معيار در نشر احسان پذيرفته گرديده، رسم‌الخطى است كه غالباً فرهنگستان ادب و زبان فارسى آن را معيار اصلى دستور خط فارسى قرار داده است.
درباره رسم‌الخط فارسی از آن‏جا كه اختلاف فراوانى در باب جدانويسى يا پيوسته‌نويسى كلمات وجود دارد، سعى شده است تا مواردى را كه جدانويسى يا پيوسته‌نويسى آنان الزامى است، بيان كند و شيوه نگارش بقيه كلمات را برعهده نويسندگان و متخصصان واگذار نمايد. اما اين نكته بسيار بسيار اهميت دارد كه اگر تصميم به پيوسته‌نويسى و يا جدانويسى گرفته‌ايد در تمام متن به صورت يكنواخت آن را به كار ببريد.