يكى از ويژگی‌هاى عمومى هر ويراستار، چيرگى به زبان فارسى‏‌ست. زبان در فارسى به چند دسته تقسيم مى‏‌‏شود:
1. زبان عادى؛ براى رفع نيازهاى روزمره به‌‏كار مى‌‏‏رود. در اين زبان پيچيدگى و صنايع ادبى ‏‏دشوار وجود ندارد. از اين زبان براى نوشتن كتاب‏‌هاى كودكان استفاده مى‌‏‏شود.
2. زبان علمى؛ مختص مقاله‌‏‏هاى علمى‏‏‌ست و هدف اصلى آن، ارتقای دستاوردهاى علمى در علوم با شيوه‌‏ا‏ى شفاف و مستقيم است؛ زيرا هرگز نبايد با واسطه، مفاهيم را به ذهن خواننده رساند. ويژگی‌‏هاى اين زبان چنين است: ساخت منظم و منطقى دارد، واژه در معناى اصلى و حقيقى خود به كار مى‏‏‌رود و معناى مجازى و كنايى ندارد، مترادف‏‏‌ها را براى مفهومى واحد به كار نمى‌‏‏برند، مفاهيم و اصطلاحات مصاديق و مفاهيم آشكار و مشخصى دارند و به‏‌جاى توقف بر سر واژگان، مستقیما به معنا می‌‏‏پردازد.
3. زبان ادبى؛ به ويژه زبان شعر، زبانى‌‏‏ست كه نشانه‌‏‏هاى تصويرى دارد. در اين زبان، مخاطب پيش از آن‏‌كه به مدلول و معنى كلمات و تعبيرات دست يابد، به لفظ آن توجه مى‏‌‏كند.
4. زبان محاوره؛ به زبان عادى و عامیانه نزديک است، اما واژگان در آن می‏‌شكنند؛ براى نمونه: فعل مضارع شكسته مى‌‏‏شود.
5. زبان معيار؛ زبان رسمى هر كشورى‌‏‏ست كه چنين تعريف مى‌‏‏شود: زبانى كه افراد كشورى مشخص- كه به گونه‏‌‏هاى مختلف سخن مى‏‌‏گويند- آن را مهم‌‏‏ترين وسيله‏ ارتباطى ميان خود مى‏‏دانند. اين زبان -اغلب- زبان مكتوب و نوشتارى آنان است كه در مدرسه و رسانه‌‏‏هاى گروهى، راديو و تلویزیون ترويج مى‌‏‏گردد.
اين زبان پختگى اين را دارد كه هر مقصود فرهنگى‌ا‏ى كه در زبان است، بيان كند ولى توانايى‏‌‏هاى علمى را ندارد.