يكى از ويژگیهاى عمومى هر ويراستار، چيرگى به زبان فارسىست. زبان در فارسى به چند دسته تقسيم مىشود:
1. زبان عادى؛ براى رفع نيازهاى روزمره بهكار مىرود. در اين زبان پيچيدگى و صنايع ادبى دشوار وجود ندارد. از اين زبان براى نوشتن كتابهاى كودكان استفاده مىشود.
2. زبان علمى؛ مختص مقالههاى علمىست و هدف اصلى آن، ارتقای دستاوردهاى علمى در علوم با شيوهاى شفاف و مستقيم است؛ زيرا هرگز نبايد با واسطه، مفاهيم را به ذهن خواننده رساند. ويژگیهاى اين زبان چنين است: ساخت منظم و منطقى دارد، واژه در معناى اصلى و حقيقى خود به كار مىرود و معناى مجازى و كنايى ندارد، مترادفها را براى مفهومى واحد به كار نمىبرند، مفاهيم و اصطلاحات مصاديق و مفاهيم آشكار و مشخصى دارند و بهجاى توقف بر سر واژگان، مستقیما به معنا میپردازد.
3. زبان ادبى؛ به ويژه زبان شعر، زبانىست كه نشانههاى تصويرى دارد. در اين زبان، مخاطب پيش از آنكه به مدلول و معنى كلمات و تعبيرات دست يابد، به لفظ آن توجه مىكند.
4. زبان محاوره؛ به زبان عادى و عامیانه نزديک است، اما واژگان در آن میشكنند؛ براى نمونه: فعل مضارع شكسته مىشود.
5. زبان معيار؛ زبان رسمى هر كشورىست كه چنين تعريف مىشود: زبانى كه افراد كشورى مشخص- كه به گونههاى مختلف سخن مىگويند- آن را مهمترين وسيله ارتباطى ميان خود مىدانند. اين زبان -اغلب- زبان مكتوب و نوشتارى آنان است كه در مدرسه و رسانههاى گروهى، راديو و تلویزیون ترويج مىگردد.
اين زبان پختگى اين را دارد كه هر مقصود فرهنگىاى كه در زبان است، بيان كند ولى توانايىهاى علمى را ندارد.
مطمئن شوید که تمام اطلاعات مورد نیاز و فیلد های ستاره دار را پر کرده باشید. کد HTML مجاز نمیباشد.